Blues – Rock Ad Roll

Okładka Płyty Bruce'a Springsteena to zdjęcie samego artysty. Stoi w samym centrum obwoluty i jest widoczny od pasa w górę. Ma na sobie białą koszulkę i czarną, prostą, wyraźnie rock and roll’ową skórzaną kurtkę. Jest rozpięta, ma podniesiony kołnierz, a Boss trzyma ręce w jej kieszeniach. Springsteen stoi wyprostowany, przodem do nas. Ma raczej krótkie, zmierzwione włosy, patrzy na wprost i jest poważny. Pasuje do punkowej stylistyki, choć nie przyjmuje jej najbardziej radykalnego image. Boss opiera się lewym bokiem o framugę lub ścianę. W tle, za nim, rysują się okno lub szklane drzwi przesłonięte jasną żaluzją, a na ścianie, o którą wspiera się artysta, wisi jasna tapeta w kwiatowe wzory.

Bruce Springsteen

Smutna to płyta, wyraźnie przesiąknięta już rodzącym się i zdobywającym coraz większą popularność punkiem. Boss nagrywając ten album jest już gwiazdą, taką pozycję zapewniła mu „Born to run”, ale nie odcina kuponów od poprzedniego wydawnictwa. „Darkness on the Edge of Town” różni się znacznie od swej poprzedniczki, a Springsteen zdaje się dawać znak, że rola gwiazdy niekoniecznie mu odpowiada. I koncertuje, koncertuje i coraz śmielej włącza się aktywnie w różne, ważne akcje społeczne.

Autorzy: Roberto i Karola Więckowscy

Przejdź do:1978 | Przejdź do:Blues | Przejdź do:Bruce Springsteen | Przejdź do:Rock |

Okładka płyty Alberta Kinga przedstawia graficzny wizerunek artysty, który stoi przodem do nas i wypełnia ¾ powierzchni obwoluty. Bluesman jest ukazany od pasa w górę, ma na sobie fioletową marynarkę, białą koszulę, a na szyi ma wywiązany czarny krawat. Twarz jest ukazana w zarysie, można dostrzec linie oczu, szeroki nos i mięsiste wargi. Kolorystyka twarzy jest czerwono-biało-brązowa, kojarzy się z cieniami rzucanymi przez falujące światło. Bluesman ma przed sobą gitarę, jej pudło rezonansowe lub korpus nie znalazły się w kadrze obwoluty.

Albert King

Albert King to jeden z trzech królów bluesa. Triadę, oprócz niego, dopełniają B. B. King i Freddie King. Każdy z nich wniósł tak potężny wkład w rozwój tego gatunku, że pseudonim artystyczny jedynie potwierdzał pozycję lidera. Albert King, znakomity również jako wokalista, jest przede wszystkim jedną z ikon bluesowej gry na gitarze. Pierwszy instrument, na którym wdrażał się w rzemiosło gitarzysty, wykonał własnoręcznie. W latach późniejszych najczęściej wykorzystywał Gibsona Flying V, którą nazywał Lucy. Co charakterystyczne – Albert King był leworęczny, używał jednak gitar tradycyjnych, przekładał je jedynie do góry nogami. Ostatecznie więc struny basowe miał na dole, a wiolinowe na górze.
Autorzy: Roberto Więckowski, Karola Więckowska

Przejdź do:1961 | Przejdź do:Albert King | Przejdź do:Blues |

Okładka płyty Bruce'a Springsteena. Na okładce albumu znalazło się zdjęcie piosenkarza z muzykami, którzy towarzyszyli mu w czasie nagrywania płyty. W sumie na zdjęciu jest kilkanaście osób. Wszyscy są w jakimś pomieszczeniu. Jest ono dosyć niewyraźne, w oddali rysują się meble, być może regały, a lepiej widoczne są tylko stół i krzesła

Bruce Springsteen

Kojarzony przede wszystkim z rockiem Bruce Springsteen wielokrotnie dawał do zrozumienia, że lubi i umie czerpać także z bogactwa bluesa, gospel, country czy folku. Zdecydowanie najlepszym i jednoznacznym tego dowodem stała się płyta „We shall overcome: the Seeger session”. Amerykański artysta sięgnął na niej do fundamentów, do piosenek spopularyzowanych przez wspominanego w tytule Pete’a Seegera i zagrał piosenki, które zna i śpiewa cała Ameryka.

Autorzy: : Roberto Więckowski, Karola Więckowska

Na okładce wykorzystano, pochodzącą z 1917 roku, fotografię członków niemieckiej eskadry Jagdstaffel 11, walczącej w I wojnie światowej. Stanowiła ona część „Latającego cyrku” dowodzonego przez jednego z najskuteczniejszych pilotów myśliwskich Martina von Richthofena, który zapisał się w historii walk powietrznych jako Czerwony Baron. Na okładce on sam się jednak nie pojawia, jest podobno zasłonięty kłębami dymu. Twarze pozostałych żołnierzy zostały zaś pozamieniane lub pozmieniane. Zdjęcie członków eskadry, dosyć zresztą niewyraźne, jest umieszczone na dole okładki, bardziej po jej prawej stronie i sięga mniej więcej do połowy wysokości obwoluty.

Led Zeppelin

Okładka drugiej płyty angielskich muzyków od razu została uznana za wartą uwagi. Dowodem zainteresowania był między innymi fakt nominowania jej do nagrody Grammy w 1970 roku. Płyta zaś przeszła do historii nie tylko z uwagi na okładkę. Album jest do dziś uważany za jeden z najlepszych i zdecydowanie najcięższy w dorobku zespołu. Przyniósł takie hity, jak Whole Lotta Love, Thank you, Heartbreaker czy Moby Dick.

Przejdź do:1969 | Przejdź do:Blues | Przejdź do:Led Zeppelin II | Przejdź do:rcok |