Okładki

Okładka to obraz Paradise autorstwa Jacka Yerki. Umieszczony na czarnym tle zwraca na siebie uwagę. W centrum widnieje brama do brudnej, zapyziałej szarej kamienicy. Ściany są zniszczone i postrzelane kulami, a dodatkowo obwieszone mnóstwem przyklejonych kartek. To takie na wpół zerwane mini-ogłoszenia, przypominające te, które zostawiali powracający do zburzonej stolicy Warszawiacy. Po lewej stronie bramy zwisa nad starą beczką popękana rynna, po prawej stoją obskurne metalowe kubły na śmieci z usypującymi się odpadkami. Jakieś graty, rupiecie, wszystko szare i brudne… Jednak w oddali, niby wewnątrz podwórka, widać rajski ogród. Niebieskie niebo, pośrodku zielone drzewo, winobluszcze. Jednak raj ten wydaje się daleki, odległy. By tam dojść, trzeba przemóc się i ominąć ohydne przeszkody. Na górze czarnego tła umieszczono imię i nazwisko artystki, na dole tytuł płyty. Każdą literę tworzą kilkukrotne pociągnięcia pisaka czy flamastra…

Joanna Lewandowska-Zbudniewek

Moje podwórko 2009 Joanna Lewandowska-Zbudniewek to wokalistka rozmiłowana w pięknej i mądrej piosence, aktorka,kompozytorka. Czasem mówi o sobie, że jest złodziejką piosenek, bowiem wyszukuje perełki, odnajdujetrzecie i czwarte dno zakurzonych tekstów, aranżuje i przeżywa je po swojemu. Okładka jej płyty to obraz Paradise autorstwa Jacka Yerki. Umieszczony na czarnym tle zwraca na siebieuwagę. W centrum […]
Przejdź do:2009 | Przejdź do:Joanna Lewandowska-Zbudniewek | Przejdź do:Moje podwórko | Przejdź do:polska muzyka |
Na okładce wykorzystano, pochodzącą z 1917 roku, fotografię członków niemieckiej eskadry Jagdstaffel 11, walczącej w I wojnie światowej. Stanowiła ona część „Latającego cyrku” dowodzonego przez jednego z najskuteczniejszych pilotów myśliwskich Martina von Richthofena, który zapisał się w historii walk powietrznych jako Czerwony Baron. Na okładce on sam się jednak nie pojawia, jest podobno zasłonięty kłębami dymu. Twarze pozostałych żołnierzy zostały zaś pozamieniane lub pozmieniane. Zdjęcie członków eskadry, dosyć zresztą niewyraźne, jest umieszczone na dole okładki, bardziej po jej prawej stronie i sięga mniej więcej do połowy wysokości obwoluty.

Led Zeppelin

Okładka drugiej płyty angielskich muzyków od razu została uznana za wartą uwagi. Dowodem zainteresowania był między innymi fakt nominowania jej do nagrody Grammy w 1970 roku. Płyta zaś przeszła do historii nie tylko z uwagi na okładkę. Album jest do dziś uważany za jeden z najlepszych i zdecydowanie najcięższy w dorobku zespołu. Przyniósł takie hity, jak Whole Lotta Love, Thank you, Heartbreaker czy Moby Dick.  
Przejdź do:1969 | Przejdź do:Blues | Przejdź do:Led Zeppelin II | Przejdź do:rcok |
. Na okładce płyty zespołu Młynarski plays Młynarski widnieje jedynie graficzno-fotograficzne popiersie mężczyzny, którego tożsamość pozostaje w sferze domysłów. Wszystko przez głowę: jest ona widoczna jako różowa owalna plama, pozbawiona detali mimicznych. Nie zostało zaznaczone zupełnie nic – nie ma oczu, nosa, ust; nie ma niczego, co pozwalałoby na choćby najbardziej przybliżoną identyfikację. Różowa głowa, odcięta krawędzią okładki na wysokości czoła, jest osadzona na tułowiu. Sprawia ono wrażenie wyciętego ze zdjęcia. I tu wchodzimy w przestrzenie elegancji – okładkowa postać ma na sobie białą marynarkę, białą koszulę i czarną muchę, a w butonierce tkwi czerwona róża. Postać zajmuje zdecydowaną większość kadru obwoluty, tło - widoczne jedynie po bokach głowy i szyi - jest gładkie i szare.

Młynarski plays Młynarski

Młynarski plays Młynarski to zespół powstały w 2010 roku. Na czele grupy stoi Jan Młynarski, perkusista i wokalista, syn Wojciecha Młynarskiego. W grupie znalazła się również między innymi Gaba Kulka, która śpiewa większość zamieszczonych na płycie piosenek. A te w całości pochodzą z repertuaru Wojciecha Młynarskiego, zostały jednak zaaranżowane nieco inaczej, z bogatszym instrumentarium i, oczywiście, inaczej zaśpiewane. Całość znakomicie wysokiej próby.
Przejdź do:2010 | Przejdź do:Młynarski | Przejdź do:polska muzyka |
Okładka jest czarno-białą grafiką.Dominantą jest zeppelin, a rysunek ogromnego, widzianego od dołu sterowca dzieli po przekątnej kadr na dwie części. Zeppelin jest czarny i wokół niego, szczególnie po prawej stronie, unoszą się czarne chmury, miejscami gęstsze, miejscami rzadsze. W chmurach tych ginie między innymi skierowany w dół koniec sterowca. Nad statkiem powietrznym i pod nim unosi się sporo drobnych, czarnych kropek, przywodzących na myśl drobiny kurzu lub płatki sadzy. I jeszcze zarysy budowli: na dole, po lewej stronie można dostrzec jakby szkice górnych kondygnacji i dachy kilku domów. Po prawej wznosi się budowla znacznie wyższa, smukła, kojarząca się z wieżą.

Led Zeppelin

Wystarczyło 30 godzin podzielonych niemal dokładnie na pół – około 15 na rejestrowanie dźwięków i  drugie 15 na ich miksowanie. I powstała płyta, która zamieszała muzyczną rock-bluesową sceną tamtych lat i oddziałuje do dzisiaj. Ukazał się pierwszy album Led Zeppelin, grupy nowej, ale założonej przez muzyków z pewnym – zdobywanym w studiu, ale i na koncertach – doświadczeniem, muzyków, z których każdy miał już ponad 20 lat. 
Przejdź do:1969 | Przejdź do:Blues | Przejdź do:LedZeppelin | Przejdź do:Rock |