Pop

STUDIO ROCK’AD’ROLL 11- Podcasty o muzyce bez barier – Nika Grann

STUDIO ROCK’AD’ROLL – Podcasty o muzyce bez barier to podcasty nagrane w ramach projektu ROCK’AD’ROLL realizowanego przez Fundację Kultury bez Barier. W cyklu rozmów odnajdziecie m.in wątki dotyczące udostępniania muzyki osobom g/Głuchym i niewidomym, ale nie tylko. Rozmowy prowadzi Roberto Więckowski – Wiceprezes FKBB i wielki fan muzyki. W jedenastym odcinku Roberto rozmawia z Niką […]
Przejdź do:Nika Grann | Przejdź do:polska muzyka | Przejdź do:Pop | Przejdź do:Rock |
Okładkę w całości, wypełnia twarz piosenkarza. Zdjęcie jest kolorowe, a Bruce zwraca się nieco w lewą stronę. Nie patrzy na nas, głowę wspiera na prawej dłoni. Jej kciuk umieścił na policzku, a wyprostowanymi palcami zdaje się pocierać poziomo usta. Na zdjęciu palce zasłaniają połowę warg. Artysta jest poważny, ma wąsy i brodę, prosty nos, ciemne oczy, a na czole rysują się zmarszczki. Wyglądają na oznakę, może niezbyt głębokiego, zamyślenia czy frasunku piosenkarza.

Bruce Springsteen

Ta płyta to dopiero początek kariery Bossa, to zaledwie drugi album w jego
dyskografii. Pierwszy, przyjęty ciepło przez krytykę, ale nie porywający
publiczności, sprzedał się w nakładzie zaledwie 25 tysięcy egzemplarzy, co w
tamtych latach było bardzo skromnym wynikiem. Sytuacja ta na szczęście nie
zastopowała Bossa. „The wild, the Innocent and the e street shuffle” pojawiła
się na rynku zaledwie 8 miesięcy po debiucie. I okazała się płytą znacznie
dojrzalszą, bogatszą w aranżacje, śmiało wykorzystującą możliwości nie tylko
gitary, ale i organów czy saksofonu.

Autorzy: Robert i Karola Więckowscy
Przejdź do:1973 | Przejdź do:Bruce Springsteen | Przejdź do:Pop | Przejdź do:Rock |
Okładka „Gemini” ma czarną obwódkę. W wyznaczonym przez nią polu dominują dwa elementy – monochromatyczne, utrzymane w ciemnych barwach sepii zdjęcie Kasi Kowalskiej i podkoloryzowane zdjęcie, może grafika, motyla. Piosenkarka jest po lewej stronie, zdjęcie przedstawia jedynie popiersie artystki. Ma pociągłą twarz, długie, ciemne włosy, ciemne oczy, prosty nos. Nie uśmiecha się, ale nie jest nadmiernie poważna, patrzy prosto na nas jakby z oczekiwaniem lub zainteresowaniem. Ma na sobie ciemną, przylegającą do ciała bluzkę. Pod zdjęciem artystki widnieje jej imię i nazwisko, wszystko zostało zapisane wersalikami w kolorze żółto-zielonym. Tytuł płyty znajduje się zaś w prawym, górnym rogu.

Kasia Kowalska

Moment ukazania się „Gemini” to był zdecydowanie czas Kasi Kowalskiej. Jej, tak często smutne piosenki śpiewała, a przynajmniej znała, niemal cała młoda Polska, na koncertach było tłumnie, a na krążek czekało naprawdę wielu. Gdy się ukazał, Kasia Kowalska natychmiast zaczęła zbierać nagrody. To jej przypadł między innymi Fryderyk za najlepszy debiut, to ona została też uznana największą nadzieją polskiego rocka w plebiscycie magazynu „Teraz rock”.

Autorzy: Roberto i Karola Więckowscy 
Przejdź do:Kasia Kowalska | Przejdź do:polska muzyka | Przejdź do:Pop |

Dido

Nie trzeba być fanem popu, by znać tę płytę. Warunek jest inny – należało świadomie obserwować rynek muzyczny na przełomie XX i XXI wieku. Jeśli ten warunek jest spełniony, ta płyta jest na pewno znana. Bo wydana na sam koniec poprzedniego stulecia debiutancka „No angel” okazała się prawdziwą komercyjną petardą. Dido zadebiutowała w wymarzony sposób, choć nie w stu procentach jest to jej zasługa. Na ostateczny sukces prawdopodobnie złożyła się też nieoczekiwana „współpraca z Eminemem, który wykorzystał fragmenty śpiewanej przez Dido piosenki „Thank you” w swym utworze „Stant”. Dziś wydaje się, że na tym posunięciu skorzystało obydwoje artystów. 

Autorzy: Robert I Karola Więckowscy
Przejdź do:Dido | Przejdź do:Pop |