2017

Okładka płyty zespołu Laboratorium Pieśni

Laboratorium Pieśni

Okładka tego albumu jest taka, jak jego brzmienie – trochę tajemnicza i mistyczna, trochę poza czasem, zdecydowanie nie współczesna. To portret kobiety wykonany w technice linorytu. Na czarnym tle niezliczone białe, żółte i czerwone kreski i kreseczki tworzą obraz. Kobieta patrzy prosto na nas. Ma zagadkowy wyraz twarzy. Być może to smutek, a może po prostu spokój?

Autorka: Michalina Adamska
Przejdź do:2017 | Przejdź do:muzyka etniczna | Przejdź do:polska muzyka |
Na szarym tle w centralnym punkcie znajduje się kosmonauta. Jego strój jest nieco ciemniejszego odcienia szarości, lekko wpadający w czerń. W prawym dolnym rogu leży przewrócone krzesło. Prawdopodobnie to z niego została poderwana postać. 

Happysad

Ciało obce to siódmy album Happysad, nagrany w 2016 roku, a wydany w roku 2017. Płyta była nagrywana w ponad stuletniej stodole, w miejscowości Nowe Kawkowo. Zespół, ponownie pod okiem producenta, Marcina Borsa, nagrał jedenaście piosenek, po raz pierwszy w historii w sześcioosobowym składzie. Teledyski, które powstały do piosenek z albumu, w większości odwołują się w warstwie wizualnej właśnie do stuletniej stodoły, a więc do miejsca, w którym był rejestrowany materiał.
Przejdź do:2017 | Przejdź do:ciałoobce | Przejdź do:Happysad | Przejdź do:polska muzyka |
Na okładce jest zdjęcie artystki, Bovska ukazana w popiersiu patrzy na nas spokojnie, cierpliwie. Głowę wspiera na dłoniach, które układa w charakterystyczny sposób – palce rozstawia na zewnątrz, a dłonie styka nasadami. Tak, jakby chciała objąć twarz, ale ostatecznie tego nie robi, palce nie dotykają policzków. Artystka ma na sobie czerwoną sukienkę lub bluzkę z długimi rękawami, rękawy sięgają aż do kostek przed dłońmi.

Bovska

„Pysk” to druga płyta artystki, wydana rok po pierwszej, która odniosła spory sukces, została między innymi nominowana do nagrody Fryderyka. Bovska wydając „Pysk” nie odcinała jednak kuponów od debiutanckiego sukcesu, nagrała utwory różne, oscylujące gdzieś pomiędzy popem, dancem i melorecytacją, różnorodnie zaaranżowane muzycznie i chyba dające jednoznaczny sygnał, że dla Bovskiej ogromną wartością jest artystyczna, niekoniunkturalna wolność twórcza.

Autorzy: Roberto i Karola Więckowscy
Przejdź do:2017 | Przejdź do:Bovska | Przejdź do:polska muzyka | Przejdź do:Pysk |
Okładka jest grafiką, rysunkiem, wszystko jest więc precyzyjnie pozaznaczane. Od razu rzuca się zatem w oczy fakt, że znak nieskończoności jest jakby niespięty, złożony z dwóch połączonych, ale niezapętlonych części. Rozwiązanie tej zagadki nie jest specjalnie trudne, szczególnie dla fanów Deep Purple. Nieskończoność została bowiem zbudowana na logo Purpurowych, a więc tworzą ją dwie, połączone w środku litery d i p. Lodołamacz, żłobiący znak nieskończoności, jest ukazany z góry, widoczny jest więc jego pusty, w większości zabudowany pokład, nad którym góruje komin. Okręt jest na całej obwolucie niewielkim elementem. Zamarznięty akwen zajmuje zaś mniej więcej 2/3 obwoluty, nad nim rozciąga się niebo. Na horyzoncie, po lewej i po prawej stronie, z wody wyłaniają się przemrożone skały. Całość jest utrzymana w różowej czy też jasnopurpurowej kolorystyce. I jeszcze tylko nazwa zespołu i tytuł płyty. Znalazły się na tle nieba. Oba napisy są wyśrodkowane, stworzone z białych liter i umieszczone jeden nad drugim – na górze nazwa, pod nią tytuł.

Deep Purple

Muzycznie płyta składa się z 9 autorskich piosenek i jednego zapożyczenia. Deep Purple sięgnęło po cudzy utwór po raz drugi w historii swych studyjnych dokonań, pierwszy raz zdarzyło się to na początku działalności zespołu. Tym razem wybór padł na klasyczny „Roadhouse Blues” The Doors. Purpurowi zagrali go też klasycznie, bluesowo, nie starając się zacierać śladów podobieństwa do oryginału.
Przejdź do:2017 | Przejdź do:Deep Purple | Przejdź do:infinite |