„Parallel Lines” – oznacza linie równoległe. Zdjęcie umieszczone na okładce zdecydowanie nawiązuje do tytułu. Tłem dla fotografii jest 7 pionowych, szerokich pasów. W kadrze zmieściły się 3 białe i 4 czarne pasy, ułożone na przemian. Na dole, mniej więcej w 1/6 wysokości okładki, pasy przecina pozioma czarna linia. Linia jest gruba, a jej krawędzie są wyraźnie rozmyte. Linia przypomina bardzo ciemny cień rzucony na ścianę. Poniżej tego cienia 7 pionowych pasów zamienia się kolorami. Pas, który powyżej linii cienia jest czarny, w dolnej części jest biały i odwrotnie – pasy białe po przejściu przez cień stają się czarne. Na tym tle, mniej więcej na wysokości ciemnego cienia, stoją członkowie zespołu.

Blondie

Wykonawca: Blondie
Okładka: Parrallel Lines
Tagi: ,

Parallel Lines

1978 rok

Mówi się niekiedy, że Blondie to pseudonim piosenkarki Debbie Harry. To błąd. Blondie to nazwa amerykańskiego zespołu, którego Harry jest wokalistką. Album „Paralel Lines” ukazał się w 1978 roku. Jest to trzecia płyta w dyskografii grupy, jednak odniosła znacznie większy sukces niż poprzednie dwa krążki. Hitem stała się pochodząca z płyty piosenka „Heart of Glass”.

Mimo, że na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych zespół odniósł wiele sukcesów, w 1982 drogi muzyków rozeszły się. Blondie, w nieco zmienionym składzie, wznowił działalność 15 lat później.

Angielski tytuł płyty – „Parallel Lines” – oznacza linie równoległe. Zdjęcie umieszczone na okładce zdecydowanie nawiązuje do tytułu. Tłem dla fotografii jest 7 pionowych, szerokich pasów. W kadrze zmieściły się 3 białe i 4 czarne pasy, ułożone na przemian.

Na dole, mniej więcej w 1/6 wysokości okładki, pasy przecina pozioma czarna linia. Linia jest gruba, a jej krawędzie są wyraźnie rozmyte. Linia przypomina bardzo ciemny cień rzucony na ścianę. Poniżej tego cienia 7 pionowych pasów zamienia się kolorami. Pas, który powyżej linii cienia jest czarny, w dolnej części jest biały i odwrotnie – pasy białe po przejściu przez cień stają się czarne.

Na tym tle, mniej więcej na wysokości ciemnego cienia, stoją członkowie zespołu. W tym czasie zespół Blondie składał się z sześciu muzyków. Byli to – perkusista Clem Burke, klawiszowiec Jimmy Destri, basista Nigel Harrison, wokalistka Debbie Harry oraz gitarzyści Frank Infante i Chris Stein.

Na zdjęciu wszyscy mężczyźni ubrani są w jednakowe czarne garnitury, białe koszule i proste, wąskie czarne krawaty. Ich biało-czarne stroje harmonizują z tłem w tych samych kolorach. Muzycy stoją przodem do fotografa, w jednej linii. Są wyprostowani, jednak każdy z nich przyjął odrobinę inną pozę, co nadaje całej kompozycji odrobinę swobody. Ręce trzymają w kieszeniach lub splecione przed sobą, stopy mają ustawione w niewielkim rozkroku, wszyscy delikatnie się uśmiechają.

Trzecia od prawej stoi Debbie Harry. W pierwszej chwili wydaje się stać w jednej linii z kolegami, jednak po chwili można zauważyć, że jest ustawiona pół kroku przed nimi. Ma na sobie białą, sięgającą kolan sukienkę na ramiączkach i białe sandały na wysokim obcasie. Na lewym ramieniu ma zawiązaną białą opaskę. Jasne, lekko falujące włosy piosenkarki opadają na ramiona. Debbie Harry jako jedyna nie uśmiecha się. Ma poważną, zdecydowaną minę. Przyjęła też mniej swobodną pozę niż pozostali muzycy – stoi w lekkim rozkroku, a zaciśnięte w pięści dłonie opiera na biodrach.

Ponad głowami muzyków, na tle biało-czarnych pasów, umieszczony jest czerwony napis Blondie. Czcionka napisu przypomina ozdobne pismo odręczne. Nad nazwą zespołu – znacznie mniejszymi, drukowanymi literami w tym samym odcieniu czerwieni – zapisany jest tytuł płyty.

Autorem zdjęcia, które znalazło się na okładce, jest Edo Bertoglio.

Autorka: Pola Zygmunt

Lista utworów:

  1. Hanging on the Telephone
  2. One Way or Another
  3. Picture This
  4. Fade Away and Radiate
  5. Pretty Baby
  6. I Know But I Don’t Know
  7. 11:59
  8. Will Anything Happen?
  9. Sunday Girl
  10. Heart of Glass
  11. I’m Gonna Love You Too
  12. Just Go Away