Rolling Stones

Sticky Fingers

1971

Płyta „Sticky fingers” była, ze względu na okładkę, sprzedawana w atmosferze skandalu, nie wszędzie zresztą zezwolono na taką wersję obwoluty. Cała produkcja to, jeśli weźmiemy pod uwagę muzykę i okładkę do tego albumu, spotkanie dwóch gigantów. Mamy The Rolling Stones i Andy’ego Warhola, a zarówno Ci pierwsi, jak i Ten drugi wspięli się na wyżyny. 

Okładka do „Sticky fingers” to klasyka, jedna z najbardziej rozpoznawalnych i dyskutowanych okładek rockowych. Ma ona kilka wersji. W każdej z nich na obwolucie znalazło się sugestywne zbliżenie na widoczne od przodu męskie biodra w mocno dopasowanych jeansach. Widać akurat tyle, by nie sposób było wyzbyć się erotycznych skojarzeń, wzmacnianych dodatkowo rzucającym się w oczy, sugestywnym wypchnięciem prawej kieszeni. Jeansy są bardzo ciemne, a na okładce kadr kończy się mniej więcej w połowie ud modela. Zmieścił się więc cały suwak/ zamek błyskawiczny. To ważne, bo w pierwszych edycjach płyty suwak był autentyczny i można było go rozpiąć. Wówczas pojawiały się męskie slipy, fragment owłosionego brzucha i równie owłosione nogi. Na slipach znalazła się sygnatura Andy’ego Warhola. Rozwiązanie z prawdziwym suwakiem było jednak obecne wyłącznie na pierwszych, winylowych wydaniach płyty. Dosyć szybko z niego zrezygnowano, gdyż zamek błyskawiczny uszkadzał wewnętrzne części obwoluty. W zamian wprowadzono dwa warianty okładki – na jednym zamek jest zapięty, na drugim rozpięty. I już nie jest prawdziwy, to tylko zdjęcie.

Nazwa zespołu również znalazła się na okładce, stosowny czerwony napis w trzech wersach został umieszczony na górze prawej kieszeni. A pod nim znalazł się tytuł płyty. Obramowane prostokątem „Sticky fingers” zdaje się być stemplem, odbiciem tradycyjnej pieczęci.

Wbrew wielu domysłom widoczny na okładce mężczyzna nie jest Mickiem Jaggerem. Modelem był Joe Dallesandro, zaprzyjaźniony aktor Andy’ego Warhola. 

Autorzy: Roberto i Karolina Więckowscy