Smash jest do dziś uważany nie tylko za najlepszy krążek w dyskografii Offspring, ale i za zdecydowanie jedną z najważniejszych płyt punkowych lat 90. XX wieku. Został zaakceptowany przez fanów, krytyków i odniósł sukces komercyjny. To właśnie ten album stał się jedną z najlepiej sprzedających się płyt wydanych przez niezależną wytwórnię muzyczną, a takie utwory jak Self esteem czy Genocide nucili kiedyś niemal wszyscy fani rocka.
Autorzy: Roberto i Karola Więckowscy
[Hybrid theory] jest do dziś uważana za najlepszą płytę kalifornijskich new-metalowców. Zespół wciąż nagrywa, ale już w zmienionym składzie i po 3 latach zawieszenia działalności. Przerwa była spowodowana samobójstwem Chestera Benningtona, który przez lata zmagał się z uzależnieniem i z depresją. Odebrał sobie życie 20 lipca 2017 roku, a media podchwyciły fakt, że śmierć Benningtona przypadła dokładnie w dniu 53 urodzin jego przyjaciela, Chrisa Cornella z Soundgarden. Cornell targnął się na swoje życie 2 miesiące wcześniej, w maju 2017 roku. Bennington na pogrzebie Cornella zaśpiewał Hallelujah z repertuaru Leonarda Cohena.
Autorzy: Roberto i Karola Więckowscy
dokonania. No More Tears jest przecież 6. albumem Ozzy’ego, a na obwolutach poprzednich płyt wokalista pojawiał się jako opętany szaleniec, wilkołak, zmutowany towarzysz diablicy czy demoniczny władca nawiedzonych dzieci. I nagle taka odmiana…
Autorzy: Roberto i Karola Więckowscy
„Americana”, gdy pojawiła się na sklepowych półkach, wzbudziła kontrowersje. Postpunkowej grupie zarzucono komercję, zbytni zwrot w stronę popu, choć zagranego z ogromną dynamiką, z wyraźnie punkowymi gitarami. Płyta od samego początku sprzedawała się jednak świetnie, już w pierwszym tygodniu w samych Stanach Zjednoczonych kupiono ponad 170 tysięcy egzemplarzy, a kilka piosenek stało się wielkimi, światowymi przebojami. Dziś zaś wiadomo, że zaangażowana społecznie „Americana” wytrzymała próbę czasu i, przynajmniej na razie, jest ostatnią naprawdę dobrą propozycją sygnowaną szyldem „Offspring”.
Autorzy: Roberto i Karola Więckowscy
Pearl Jam z 1998 roku to zespół, który – jak podkreślał w wywiadach frontman Eddie Vader – wyrósł już z młodzieńczego, bezkompromisowego buntu. Muzycy dojrzeli i zamiast odwracać się plecami do świata, zaczęli wskazywać na potrzebę szukania najlepszych rozwiązań, zaczęli przekonywać, że ludzie muszą żyć tu i teraz i warto robić wszystko, by to życie miało sens. A jedną z dróg do osiągnięcia tego celu jest umiejętność ustępowania, odpuszczania spraw, które nie mają większego znaczenia, które jedynie zatruwają codzienność. Warto wsłuchać się w piosenki z „Yield”.
Autorzy: Roberto i Karola Więckowscy
4 mniejsze kwadraty. W każdym z nich znalazł się portret jednego z członków zespołu. W kadrze mieszczą się tylko ich twarze – od brwi do brody. Zdjęcia muzyków zostały obrobione komputerowo tak, aby przypominały obrazy wykonane metodą sitodruku.
Autorka: Pola Zygmunt
Aladdin Sane to szósta płyta w karierze Davida Bowie. Na okładce znalazło się zdjęcie piosenkarza wykonane na białym tle. Na fotografii widać twarz, szyję, ramiona i górną część klatki piersiowej piosenkarza. Bowie jest nienaturalnie blady. Jego jasna skóra ma różowo-fioletowy odcień i kontrastuje z ciemnorudymi włosami, zaczesanymi wysoko do góry. Z przodu włosy obcięte są dość krótko, z tyłu dłuższe kosmyki opadają na kark.
Autorka: Pola Zygmunt
Na okładce umieszczona jest fotografia przedstawiająca czterech członków zespołu. Wszyscy muzycy mają popularne w latach 70. XX wieku długie włosy.
Członkowie Queen ustawieni są tak, że ich głowy układają się w kształt rombu, którego górnym wierzchołkiem jest Brian May, po bokach znalazły się twarze Johna Deacona i Rogera Taylora, a dolny wierzchołek to Freddie Mercury.
Autorka: Pola Zygmunt
e skojarzenie, gdy spojrzy się na tę okładkę, to kalejdoskop barw i kształtów. Nie dostrzegamy nazwy zespołu ani tytułu płyty. To jedna z zasad tego projektu, zespół jest ukryty – na przykład wtapia się w kolorowy tłum, albo odwraca od niego uwagę efekt prześwietlonego zdjęcia.
Autorka: Marta Matowicka
W teledysku przeplatają się ujęcia w trzech sceneriach. Główną bohaterką jest Mela Koteluk, wokalistka.
Pierwsza sceneria to biała, czysta przestrzeń. W pierwszej scenie, pośrodku, na podłodze leży srebrna piłka gimnastyczna. W kolejnej Mela odbija piłkę, upuszcza. W innej scenie Mela siedzi na podłodze przy niskim ażurowym, białym stoliku. Przeplata przez jego oczka kabel.
Autorka: Anna Żórawska
Nazwa zespołu i jednocześnie tytuł płyty? To chyba najbardziej prawidłowe, katalogowe określenie podstawowych danych piątego, studyjnego albumu amerykańskich trashmetalowców. W powszechnej świadomości płyta doczekała się jednak innego określenia, innej nazwy. Mówi się o niej i pisze „Black album” – „Czarny album”. Nazwa jest bezpośrednim nawiązaniem do okładki, w którą zespół postanowił zapakować muzykę. Okładka jest rzeczywiście czarna, całkowicie czarna i, niejednokrotnie, na pierwszy rzut oka nie widać tam nic więcej.
Autorzy: Roberto i Karolina Więckowscy
Zdjęcie na okładce przedstawia wokalistkę, Natalię Przybysz, na tle ściany drewnianego domu. Artystka jest widoczna od pasa w górę, opiera się o ścianę, siedząc albo stojąc z założonymi rękami.
Autor: Marek Szubryt
Całą okładkę wypełnia czarno-biała fotografia Elvisa Presleya. Młody piosenkarz widoczny jest od pasa w górę, ubrany w ciemną koszulę i jasną marynarkę. Jest w trakcie koncertu. Śpiewa i akompaniuje sobie na jasnej gitarze akustycznej. Presley pochłonięty jest występem. Zdjęcie wykonano, kiedy śpiewając szeroko otworzył usta, jednocześnie przymykając oczy.
Autorka: Pola Zygmunt
Okładką albumu jest zdjęcie wykonane o zachodzie słońca. Fotografia jest lekko nieostra. Górną połowę kompozycji wypełnia jasne, intensywnie żółte niebo. Na tym tle odcinają się czarne cienie kilku wysokich, smukłych palm. Pomiędzy nimi widać dachy budynku oraz dwie wieżyczki przykryte kopułami. Od ścian budynku odbijają się refleksy kolorowych świateł. Jest to The Beverly Hills Hotel, założony ponad 100 lat temu i istniejący do dziś hotel, położony przy Bulwarze Zachodzącego Słońca.
Autorka: Pola Zygmunt
kładek lat 90. Sławę zawdzięcza wykonanej pod wodą fotografii nagiego dziecka. Zdjęcie wywołało kontrowersje, pojawiały się nawet głosy żądające wycofania tych obwolut ze sklepów muzycznych.
Autorka: Pola Zygmunt
Teledysk rozpoczyna się napisami umieszczonymi na czarnym tle. “5 marca 2013 roku grupa polskich himalaistów w składzie Maciej Berbeka, Adam Bielecki, Tomasz Kowalski, Artur Małek zdobywa szczyt Broad Peak. Teledysk ten poświęcamy Tomaszowi Kowalskiemu, który wraz z Maciejem Berbeką nie powrócił z Broad Peak.”